Een behartenswaardig pleidooi voor cultuur houdt Sarah Sluimer in de Volkskrant van 17 april. Haar relaas verliest echter sterk aan overtuigingskracht omdat zij enkele principiële zaken aanroert, maar daarbij geen onderscheid maakt tussen gewenst gedrag onder normale omstandigheden en gedurende een pandemie.

Het Rutte-regime heeft inderdaad amper oog voor cultuur, en des te meer voor zaken waarmee geld valt te verdienen. Maar dat was altijd al zo. Net zoals dat iedereen het zelf moet weten of hij zijn of haar lichaam wil oppeppen of oppimpen, of zich liever geestelijk ontwikkelt.

Het is evident dat een lichaam in goede conditie de allerbeste, zij het niet geheel afdoende, bescherming is tegen veel ziektes. Dat is echter geen valide argument om te eisen dat vooral nu sporten wél moet kunnen ‘omdat dat zo gezond is’. Het is terecht, hoe spijtig ook, dat sportscholen dicht waren en sporthallen dat nog steeds zijn. Wie gezond fit wil blijven, kan prima buiten zijn gang gaan met lopen, fietsen of zware dingen sjouwen.

Zolang de pandemie heerst, is het volkomen terecht dat gezamenlijke activiteiten alléén kunnen bij aangetoonde niet-besmettelijkheid. Dat heeft niets te maken met wat voor discriminatie ook – het is simpel van levensbelang. Een ’test-samenleving’ is alleen gedurende een pandemie nuttig. Onder normale omstandigheden is dit natuurlijk verboden – dán geldt de brede solidariteit tussen alle mensen met uiteenlopende maten van gezondheid.

Een ‘verplichting tot gezondheid’ geldt echter altijd wel, en dus ook nu. Dat wil zeggen: een plicht om zo gezond mogelijk te blijven. Dus: verstandig eten, niet roken, weinig alcohol drinken, voldoende bewegen. Dat is de keerzijde van genoemde solidariteit. Wie dat niet wil opbrengen, ondergraaft de basis voor de brede gezondheidssolidariteit. Zo iemand wordt niet, zoals Sluimer suggereert ‘verstoten’, maar mag hier wel op worden aangesproken.