Erfgoed is belangrijk. Erfgoed is ons gestolde collectieve geheugen in de vorm van gebouwen, boeken of beelden, en vooral verhalen. Zonder dat collectieve geheugen “vallen we terug in dierlijk gescharrel door het struweel van onze planeet met lichaamskracht en voortplantingsdrift als enige wapenen tegen annihilatie”, schreef onlangs de Nederlandse auteur Ilja Leonard Pfeijffer in opdracht van de Vlaamse ‘Canon Cultureel’.

Cultuureducatie

Dankzij beschaving en cultuur had vanaf zeker moment de mens “meer beleefd en geleerd dan in één hoofd paste”, aldus Pfeijffer. Daarom zijn boeken en verhalen nodig om het geleerde door te geven. Wie nooit leest, of luistert naar verhalen, “is gedoemd om slechts één leven te leiden. Hij of zij zal nooit de gedachten kennen van wie eerder mens is geweest.” Pfeijffer breekt een lans voor cultuureducatie en spreekt hierbij van ‘een heilige taak’.

Betekenis scheppen

“Laat niemand dus ooit het woord ‘cultuureducatie’ in de mond nemen zonder te huiveren van ontzag bij de majeure importantie van deze heilige taak. Door onze kinderen in te wijden in onze cultuur maken wij hen deel van de mensheid en haar geschiedenis en geven wij hun alle verhalen die ooit bedacht zijn om betekenis te scheppen in de chaos, alsmede alle mechanismen die ooit zijn toegepast om als mens in de wereld te overleven. Wij geven dit alles voor beter. Wij gieten ons geheugen over in die kleine hoofdjes met de bedoeling dat ze daar de rest van hun leven kritisch tegenover staan en het hunne aan toevoegen, alvorens zij hun geheugen overdragen op hun kinderen.”

Pfeijffer schreef zijn tekst ter gelegenheid van ‘De dag van de cultuureducatie‘, 11 maart 2021.
Zijn tekst verscheen in het Vlaamse dagblad De Standaard en is te lezen via de digitale kiosk Blendle.